Vanochtend zat ik In de zaal van de fysiotherapeut op de fiets de grenzen van mijn lichamelijke krachten op te zoeken. Ik heb dan vaak de neiging om continu de klok in de gaten te houden. De oefening indelen, mijn krachten indelen. Terwijl de klok steeds langzamer leek weg te tikken en voor mijn gevoel de weerstand door een onzichtbare kracht steeds zwaarder scheen te worden, spraken de anderen in de zaal over de Nijmeegse wandelvierdaagse. Zoals wel vaker probeerde ik op momenten dat ik diep moet gaan afleiding te zoeken. Niet meer denken aan de weerstand of de klok. Alleen nog maar concentreren op mijn ademhaling en mijn gedachten schakelen naar iets aangenaams. De Nijmeegse wandelvierdaagse. Verdorie dat is een allesbehalve aangename afleiding. Ik moet straks ook nog wandelen op de loopband. Niet bepaald mijn meest favoriete bezigheid. Ik ben een fietser en een voetballer. Een fietser wandelt alleen om zijn vervoermiddel te bereiken, een voetballer wandelt alleen om tijd en ruimte te creeeren. Langzaam maar zeker kwam er tijdens het afzien toch een aangename afleiding. Wandelen, lopen, rennen. Voor zichzelf of voor een ander. Darren Fletcher deed het graag.
Helaas spreek ik bewust in de verleden tijd. Het Schotse werkpaard van Manchester United staat al een tijd noodgedwongen op stal. Vanwege een chronische darmontsteking heeft hij niet de kracht die hij zo nodig heeft. Sir Alex Ferguson noemde enkele dagen geleden de huidige situatie van de nog maar 28-jarige Fletcher uitermate zorgwekkend. Een snelle terugkeer werd als onmogelijk bestempeld. Sterker nog, Ferguson gaf aan dat er voor zijn landgenoot altijd een plek zal zijn in de technische staf van Manchester United. Een mogelijk afscheid raakte me, want voor het type voetballer dat hij was heb ik toch een zwak. Hij zal bij het grote publiek nooit een lieveling worden. Is hij ook nooit geweest. Daarvoor miste hij de finesse op het veld, de uitstraling buiten het veld. Spelen op karakter en niet alleen op talent. Misschien is het de droom die ik aan het begin van mijn eigen voetballoopbaan als kleine jongen had. Topvoetballer zijn en omringd worden door de beste spelers ter wereld. Ook al wist ik dat ik niet de meest begenadige voetballer was. Het is dan ook niet vreemd dat mannen als Dennis Irwin en Gary Neville mijn voorbeelden waren. Door de posities die ze bekleedden, maar ook doordat ze met hun ‘gebrekkige’ kwaliteiten toch tot het beste team ter wereld behoorden.
Plots worden mijn gedachten verstoord door een schelle piep. Mijn oefening zit er weer op. Het is me nog behoorlijk goed afgegaan. Wellicht is het praten in de verleden tijd allemaal nog voorbarig, hoe zorgwekkend de signalen over Fletcher ook zijn. Ik hoop het. Ik wil weer genieten van een voetballer die loopt voor zichzelf, voor een ander en voor het team. Bovenal wil ik genieten van een man die beseft hoe mooi het is als een jongensdroom uit komt.
Ben onder de indruk.
BeantwoordenVerwijderen