'Toen ik kind was'

Vorige week zorgde Andrew ‘Andy’ Cole in Engeland voor nogal wat gefronste wenkbrauwen. Dat de voormalig topspits van Newcastle United, Blackburn Rovers en Manchester United niet bang is zijn mening te geven, is in het Verenigd Koninkrijk alom bekend. Des te vreemder waren de reacties die ik na één van zijn uitspraken hier en daar las. Op de eenvoudige vraag wanneer hij als voetballer het gelukkigst was antwoordde hij: ’Toen ik kind was….’. Analisten, journalisten en presentatoren begrepen niets van deze uitspraak. De collectieve verbazing gaf mij de indruk dat het haast vanzelfsprekend hoort te zijn dat een speler op het hoogtepunt van zijn carriere het gelukkigst is. ‘Hoe kan zo’n succesvolle spits nu niet het gelukkigst zijn geweest in het jaar(98/99) dat hij met Manchester United alles won wat er maar te winnen viel? In iets mindere mate werd zijn debuut als prof, of zijn eerste van de in totaal vijftien interlands als gelukkigste moment geopperd. Dat zouden toch eigenlijk momenten van ultiem geluk moeten zijn’?

 

De liefhebber

Het is vaak zo treurig. Een voetballer die niet beseft wat zijn eigen plafond is. Volwassen mannen die wanhopig elke kans aangrijpen om hun status en bankrekening te verhogen. Er zijn genoeg voorbeelden te noemen van sporters die in hun eigen, of door de directe omgeving ontwikkelde, zelfbeeld verstikken. Ze ontwikkelen vaak een bepaalde tunnelvisie waardoor ze niet het maximale uit het leven halen. Dat het ook anders kan bewijst Koen Brack. Een 30-jarige Deventenaar die bij Go Ahead Eagles en Cambuur Leeuwarden jarenlang een gewaardeerde kracht was. Op het moment dat een vervolg in de subtop van de Eerste Divisie niet meer mogelijk was besloot hij een aantal jaren geleden zijn doelen te verleggen. Voor veel spelers zou het vroegtijdig bereiken van de sportieve top tot teleurstelling leiden. Dat gevoel heb ik bij Koen Brack totaal niet. Een liefhebber van het spelletje, maar vooral een liefhebber van het leven. En dan met name het Italiaanse leven.

Bron: @KoenBrack

Het Schotse werkpaard is nog wel even uitgeraasd

Vanochtend zat ik In de zaal van de fysiotherapeut op de fiets de grenzen van mijn lichamelijke krachten op te zoeken. Ik heb dan vaak de neiging om continu de klok in de gaten te houden. De oefening indelen, mijn krachten indelen. Terwijl de klok steeds langzamer leek weg te tikken en voor mijn gevoel de weerstand door een onzichtbare kracht steeds zwaarder scheen te worden, spraken de anderen in de zaal over de Nijmeegse wandelvierdaagse. Zoals wel vaker probeerde ik op momenten dat ik diep moet gaan afleiding te zoeken. Niet meer denken aan de weerstand of de klok. Alleen nog maar concentreren op mijn ademhaling en mijn gedachten schakelen naar iets aangenaams. De Nijmeegse wandelvierdaagse. Verdorie dat is een allesbehalve aangename afleiding. Ik moet straks ook nog wandelen op de loopband. Niet bepaald mijn meest favoriete bezigheid. Ik ben een fietser en een voetballer. Een fietser wandelt alleen om zijn vervoermiddel te bereiken, een voetballer wandelt alleen om tijd en ruimte te creeeren. Langzaam maar zeker kwam er tijdens het afzien toch een aangename afleiding. Wandelen, lopen, rennen. Voor zichzelf of voor een ander. Darren Fletcher deed het graag.

Had de poorten toch gesloten, Krakow!

Na de komst van de Nederlandse en Italiaanse vedetten wacht het Poolse Krakow vandaag de intocht van de Engelse selectie. De afgelopen dagen heb ik behoorlijk wat impressies gekregen van de tweede stad van Polen. Het is een bijzonder levendige stad, zoals elke stad waar veel studenten verblijven. Aan kroegen dus overduidelijk geen gebrek. Kenmerkend zijn de talloze ‘kelderbars’ waarbij bezoekers eerst lange trappen af moeten dalen. Het zijn vaak kleine kamertjes en smalle gangen. Een probleem voor de gemiddelde Engelsman, want zie er maar eens door te komen met je jarenlang vol trots opgebouwde bierbuik. Krakow is dit Europees Kampioenschap echter geen speelstad, dus zal het aantal Engelse supporters minimaal zijn. De kroegen hoeven echter niet angstig te zijn voor een lage omzet. De FA besloot namelijk in al zijn wijsheid een hotel te boeken dat midden in het centrum ligt. De keuze zal op dit hotel zijn gevallen om Wayne Rooney en consorten niet te laten vervelen. Vooral een sympathiek gebaar richting de aanvalsleider van Manchester United.

Afscheid van een fantastisch acteur

Gisteren was er de laatste speeldag in de Serie A. De laatste keer ook dat de supporters een aantal oude strijders konden bewonderen of verafschuwen. Bij AC Milan is er op dit moment een behoorlijk grote uittocht aan ervaren spelers. Allessandro Nesta, Gennaro Gatusso, Mark van Bommel, Clarence Seedorf en Filippo ‘Pippo’ Inzaghi zoeken hun heil elders of houden het helemaal voor gezien. De meeste spelers werden door vriend en vijand gerespecteerd. Pippo Inzaghi was echter een voetballer die weliswaar door eigen supporters werd omarmt, maar bij alle andere voetballiefhebbers voor veel irritatie zorgde. Ik ben nooit een supporter geweest van Juventus of  Milan. Desalniettemin heb ik ontzettend kunnen genieten van Pippo. Niet alleen op zijn hoogtepunt, maar juist ook toen het kaarsje bij hem langzaam doofde. De afgelopen seizoenen was hij lang niet zo belangrijk geweest voor de Rossoneri als de anderen die dit jaar afscheid nemen. Iedereen wist dat, behalve Pippo zelf. Die heeft nog steeds de overtuiging dat hij tot de beste spitsen ter wereld behoort.

Borussia Dortmund is inmiddels weer een gevestigde naam

Zaterdagavond prolongeerde Borussia Dortmund de Duitse titel. Sinds 1994/95 en 1995/96 was het behoudens Bayern Munchen geen enkele ploeg gelukt om twee keer achter elkaar te worden bekroond als ‘Deutsche Meister’. Aan de top komen is één, er blijven is een ander verhaal. In Wolfsburg en Stuttgart weten ze daar alles van. Presentatoren en analytici van Sport1 omschreven Borussia Dortmund de afgelopen weken als een ploeg die fris voetbalt. Volgens mannen als Emile Schelvis en Marc van Hintum zijn de schwarz-gelben een team zonder écht grote namen waarbij concurrent Bayern Munchen voorafgaand aan de onderlinge ontmoeting ondanks een achterstand van drie punten als de grote favoriet werd gezien. De reden; Borussia Dortmund beschikt niet over gevestigde namen, dus zouden de individuele kwaliteiten van Bayern Munchen ongetwijfeld de doorslag gaan geven. Een redenering die de plank volledig mis slaat. Het is namelijk een misvatting dat een gevestigde naam per definitie over meer kwaliteiten beschikt dan een speler die bij het grote publiek niet bekend is. De gevestigde orde heeft zich immers ook naar die status moeten spelen. De selectie van Borussia Dortmund heeft zich inmiddels door de tweede titel op rij bevestigd als ‘grote naam’.