'Toen ik kind was'

Vorige week zorgde Andrew ‘Andy’ Cole in Engeland voor nogal wat gefronste wenkbrauwen. Dat de voormalig topspits van Newcastle United, Blackburn Rovers en Manchester United niet bang is zijn mening te geven, is in het Verenigd Koninkrijk alom bekend. Des te vreemder waren de reacties die ik na één van zijn uitspraken hier en daar las. Op de eenvoudige vraag wanneer hij als voetballer het gelukkigst was antwoordde hij: ’Toen ik kind was….’. Analisten, journalisten en presentatoren begrepen niets van deze uitspraak. De collectieve verbazing gaf mij de indruk dat het haast vanzelfsprekend hoort te zijn dat een speler op het hoogtepunt van zijn carriere het gelukkigst is. ‘Hoe kan zo’n succesvolle spits nu niet het gelukkigst zijn geweest in het jaar(98/99) dat hij met Manchester United alles won wat er maar te winnen viel? In iets mindere mate werd zijn debuut als prof, of zijn eerste van de in totaal vijftien interlands als gelukkigste moment geopperd. Dat zouden toch eigenlijk momenten van ultiem geluk moeten zijn’?

 

 

Een paar jaar geleden verbleef ik enkele weken in een revalidatiecentrum. De aanpak was veelomvattend en één van de onderdelen was het bereiken van een goede ontspanning. Tijdens het revalidatieproces was het erg belangrijk om je lichaam en geest tot rust te laten komen. Sterker nog, achteraf kan wel geconcludeerd worden dat, in combinatie met de juiste medicatie, dit de sleutel was naar succes. Om tot een goede ontspanning te komen werd mij aangeraden om een activiteit te doen die ik als klein mannetje al leuk vond om te doen. Ik bracht mijn eerste levensjaren door in een flat en vond niets leuker dan het beklimmen van de nabijgelegen bomen en het met een motorhelm op fietsen door onze gang. Om nu als volwassen man in bomen te klimmen of door onze gang te fietsen(één pedaalslag en het einde is al bereikt) ging me iets te ver. Wel wist ik me ook nog te herinneren dat ik het erg leuk vond om tegen een bal aan te trappen, om er controle over te krijgen en er mee te fantaseren. Ik voelde mij de beste voetballer van de wereld. Al moet ik toegeven dat ik ook de enige was die ik kende. Pas later besefte ik dat het een echte sport was. Lichamelijk was het niet realistisch om actief te gaan voetballen, maar als leider van een jeugdteam speel ik nog geregeld met de bal. Meestal om de spelers beter te maken, maar voordat de training begint probeer ik zo nu en dan zelf de bal in de kruising te plaatsen. Het is eigenlijk zo simpel. Er is een bal, er is een doel. Je slaagt of faalt. Eigenlijk is het spel zwart-wit en hoeft het niet moeilijker te zijn dan het is.

 

Dat is helemaal het geval bij de jongste spelertjes. Hoe jonger, hoe enthousiaster. Ze hoeven nog niet na te denken over looplijnen,spelsystemen,rendement en noem het maar op. Zo gek is het dus niet dat Andy Cole als voetballer het gelukkigst was toen hij kind was. Een spits die op intuitie speelt is eigenlijk altijd kind gebleven. Voor velen een jaloersmakende gedachte.