Borussia Dortmund is inmiddels weer een gevestigde naam

Zaterdagavond prolongeerde Borussia Dortmund de Duitse titel. Sinds 1994/95 en 1995/96 was het behoudens Bayern Munchen geen enkele ploeg gelukt om twee keer achter elkaar te worden bekroond als ‘Deutsche Meister’. Aan de top komen is één, er blijven is een ander verhaal. In Wolfsburg en Stuttgart weten ze daar alles van. Presentatoren en analytici van Sport1 omschreven Borussia Dortmund de afgelopen weken als een ploeg die fris voetbalt. Volgens mannen als Emile Schelvis en Marc van Hintum zijn de schwarz-gelben een team zonder écht grote namen waarbij concurrent Bayern Munchen voorafgaand aan de onderlinge ontmoeting ondanks een achterstand van drie punten als de grote favoriet werd gezien. De reden; Borussia Dortmund beschikt niet over gevestigde namen, dus zouden de individuele kwaliteiten van Bayern Munchen ongetwijfeld de doorslag gaan geven. Een redenering die de plank volledig mis slaat. Het is namelijk een misvatting dat een gevestigde naam per definitie over meer kwaliteiten beschikt dan een speler die bij het grote publiek niet bekend is. De gevestigde orde heeft zich immers ook naar die status moeten spelen. De selectie van Borussia Dortmund heeft zich inmiddels door de tweede titel op rij bevestigd als ‘grote naam’.

Belonen van slecht gedrag loont niet

Dartpijlen gooien naar toevallig passerende jeugdspelers, een tegenstander bewust tegen zijn hoofd schoppen, met vuurwerk je eigen huis in brand steken en tot slot nog vele misdragingen op de openbare weg. Hier blijft het echter niet bij. De opsomming had nog veel langer kunnen zijn, want  Mario Balotelli is een recidivist. Vernoemde gebeurtenissen geven een goed beeld van het dwaze gedrag van Malle Mario. Afgelopen weekend verloor Manchester City op bezoek bij Arsenal de aansluiting met Manchester United. Het verschil is inmiddels opgelopen tot acht punten. Na afloop had niemand het over het matige spel van City. Het ging weer eens over de misdragingen van Mario Balotelli. Voor het eerst sprak ook Roberto Mancini harde woorden richting zijn landgenoot. Hoe makkelijk is het, een individu die zich toch nergens wat van aantrekt de schuld geven van een seizoen zonder prijzen. Moeilijker is het schijnbaar om de hand in eigen boezem te steken. Zo ondervond ook Roberto Mancini.

Eindelijk de twijfel voorbij

Het door criticasters omschreven ‘worst Manchester United of the decade’ is na de 0-2 overwinning bij Blackburn Rovers hard op weg een volgende titel op zijn reeds indrukwekkende palmares bij te schrijven. Dat het niet het beste Manchester United van de afgelopen tien jaar is, daar is niet onderuit te komen. Maar het slechtste is het wat mij betreft zeker niet. Wel is het zo dat dit seizoen een aantal spelers in hun ontwikkeling stagneren. Zo is bijvoorbeeld Javier Hernandez na een zeer goed debuutjaar dit seizoen lang niet zo scherp en doeltreffend. Ballen springen te vaak van zijn voet. Ook een speler als Rafael wordt niet beter en het is dan ook niet heel verwonderlijk dat Sir Alex Ferguson een zoektocht is begonnen naar een goede rechtsback. Hij heeft een periode Phil Jones als rechtsachter geprobeerd, maar de beste manager aller tijden heeft al snel geconcludeerd dat de reïncarnatie van Duncan Edwards in de as van het veld zijn energie beter kwijt kan. Uiteraard zijn er ook spelers die zich wel volgens verwachting ontwikkelen. Zo heeft niemand het tegenwoordig nog over Edwin Van der Sar. David de Gea heeft zich na een matige start fantastisch ontwikkeld en zal over niet al te lange tijd absoluut de beste keeper ter wereld worden. Ook Jose Antonio Valencia is na zijn blessure uitermate sterk teruggekomen. Zijn rendement en inzet zijn werkelijk ongekend. Er is echter nog een speler die zich gedurende het seizoen ontzettend goed heeft verbeterd. Johnny Evans heeft het etiket ‘zwakste schakel’ achter zich gelaten.