'Toen ik kind was'

Vorige week zorgde Andrew ‘Andy’ Cole in Engeland voor nogal wat gefronste wenkbrauwen. Dat de voormalig topspits van Newcastle United, Blackburn Rovers en Manchester United niet bang is zijn mening te geven, is in het Verenigd Koninkrijk alom bekend. Des te vreemder waren de reacties die ik na één van zijn uitspraken hier en daar las. Op de eenvoudige vraag wanneer hij als voetballer het gelukkigst was antwoordde hij: ’Toen ik kind was….’. Analisten, journalisten en presentatoren begrepen niets van deze uitspraak. De collectieve verbazing gaf mij de indruk dat het haast vanzelfsprekend hoort te zijn dat een speler op het hoogtepunt van zijn carriere het gelukkigst is. ‘Hoe kan zo’n succesvolle spits nu niet het gelukkigst zijn geweest in het jaar(98/99) dat hij met Manchester United alles won wat er maar te winnen viel? In iets mindere mate werd zijn debuut als prof, of zijn eerste van de in totaal vijftien interlands als gelukkigste moment geopperd. Dat zouden toch eigenlijk momenten van ultiem geluk moeten zijn’?

 

De liefhebber

Het is vaak zo treurig. Een voetballer die niet beseft wat zijn eigen plafond is. Volwassen mannen die wanhopig elke kans aangrijpen om hun status en bankrekening te verhogen. Er zijn genoeg voorbeelden te noemen van sporters die in hun eigen, of door de directe omgeving ontwikkelde, zelfbeeld verstikken. Ze ontwikkelen vaak een bepaalde tunnelvisie waardoor ze niet het maximale uit het leven halen. Dat het ook anders kan bewijst Koen Brack. Een 30-jarige Deventenaar die bij Go Ahead Eagles en Cambuur Leeuwarden jarenlang een gewaardeerde kracht was. Op het moment dat een vervolg in de subtop van de Eerste Divisie niet meer mogelijk was besloot hij een aantal jaren geleden zijn doelen te verleggen. Voor veel spelers zou het vroegtijdig bereiken van de sportieve top tot teleurstelling leiden. Dat gevoel heb ik bij Koen Brack totaal niet. Een liefhebber van het spelletje, maar vooral een liefhebber van het leven. En dan met name het Italiaanse leven.

Bron: @KoenBrack

Het Schotse werkpaard is nog wel even uitgeraasd

Vanochtend zat ik In de zaal van de fysiotherapeut op de fiets de grenzen van mijn lichamelijke krachten op te zoeken. Ik heb dan vaak de neiging om continu de klok in de gaten te houden. De oefening indelen, mijn krachten indelen. Terwijl de klok steeds langzamer leek weg te tikken en voor mijn gevoel de weerstand door een onzichtbare kracht steeds zwaarder scheen te worden, spraken de anderen in de zaal over de Nijmeegse wandelvierdaagse. Zoals wel vaker probeerde ik op momenten dat ik diep moet gaan afleiding te zoeken. Niet meer denken aan de weerstand of de klok. Alleen nog maar concentreren op mijn ademhaling en mijn gedachten schakelen naar iets aangenaams. De Nijmeegse wandelvierdaagse. Verdorie dat is een allesbehalve aangename afleiding. Ik moet straks ook nog wandelen op de loopband. Niet bepaald mijn meest favoriete bezigheid. Ik ben een fietser en een voetballer. Een fietser wandelt alleen om zijn vervoermiddel te bereiken, een voetballer wandelt alleen om tijd en ruimte te creeeren. Langzaam maar zeker kwam er tijdens het afzien toch een aangename afleiding. Wandelen, lopen, rennen. Voor zichzelf of voor een ander. Darren Fletcher deed het graag.

Had de poorten toch gesloten, Krakow!

Na de komst van de Nederlandse en Italiaanse vedetten wacht het Poolse Krakow vandaag de intocht van de Engelse selectie. De afgelopen dagen heb ik behoorlijk wat impressies gekregen van de tweede stad van Polen. Het is een bijzonder levendige stad, zoals elke stad waar veel studenten verblijven. Aan kroegen dus overduidelijk geen gebrek. Kenmerkend zijn de talloze ‘kelderbars’ waarbij bezoekers eerst lange trappen af moeten dalen. Het zijn vaak kleine kamertjes en smalle gangen. Een probleem voor de gemiddelde Engelsman, want zie er maar eens door te komen met je jarenlang vol trots opgebouwde bierbuik. Krakow is dit Europees Kampioenschap echter geen speelstad, dus zal het aantal Engelse supporters minimaal zijn. De kroegen hoeven echter niet angstig te zijn voor een lage omzet. De FA besloot namelijk in al zijn wijsheid een hotel te boeken dat midden in het centrum ligt. De keuze zal op dit hotel zijn gevallen om Wayne Rooney en consorten niet te laten vervelen. Vooral een sympathiek gebaar richting de aanvalsleider van Manchester United.

Afscheid van een fantastisch acteur

Gisteren was er de laatste speeldag in de Serie A. De laatste keer ook dat de supporters een aantal oude strijders konden bewonderen of verafschuwen. Bij AC Milan is er op dit moment een behoorlijk grote uittocht aan ervaren spelers. Allessandro Nesta, Gennaro Gatusso, Mark van Bommel, Clarence Seedorf en Filippo ‘Pippo’ Inzaghi zoeken hun heil elders of houden het helemaal voor gezien. De meeste spelers werden door vriend en vijand gerespecteerd. Pippo Inzaghi was echter een voetballer die weliswaar door eigen supporters werd omarmt, maar bij alle andere voetballiefhebbers voor veel irritatie zorgde. Ik ben nooit een supporter geweest van Juventus of  Milan. Desalniettemin heb ik ontzettend kunnen genieten van Pippo. Niet alleen op zijn hoogtepunt, maar juist ook toen het kaarsje bij hem langzaam doofde. De afgelopen seizoenen was hij lang niet zo belangrijk geweest voor de Rossoneri als de anderen die dit jaar afscheid nemen. Iedereen wist dat, behalve Pippo zelf. Die heeft nog steeds de overtuiging dat hij tot de beste spitsen ter wereld behoort.

Borussia Dortmund is inmiddels weer een gevestigde naam

Zaterdagavond prolongeerde Borussia Dortmund de Duitse titel. Sinds 1994/95 en 1995/96 was het behoudens Bayern Munchen geen enkele ploeg gelukt om twee keer achter elkaar te worden bekroond als ‘Deutsche Meister’. Aan de top komen is één, er blijven is een ander verhaal. In Wolfsburg en Stuttgart weten ze daar alles van. Presentatoren en analytici van Sport1 omschreven Borussia Dortmund de afgelopen weken als een ploeg die fris voetbalt. Volgens mannen als Emile Schelvis en Marc van Hintum zijn de schwarz-gelben een team zonder écht grote namen waarbij concurrent Bayern Munchen voorafgaand aan de onderlinge ontmoeting ondanks een achterstand van drie punten als de grote favoriet werd gezien. De reden; Borussia Dortmund beschikt niet over gevestigde namen, dus zouden de individuele kwaliteiten van Bayern Munchen ongetwijfeld de doorslag gaan geven. Een redenering die de plank volledig mis slaat. Het is namelijk een misvatting dat een gevestigde naam per definitie over meer kwaliteiten beschikt dan een speler die bij het grote publiek niet bekend is. De gevestigde orde heeft zich immers ook naar die status moeten spelen. De selectie van Borussia Dortmund heeft zich inmiddels door de tweede titel op rij bevestigd als ‘grote naam’.

Belonen van slecht gedrag loont niet

Dartpijlen gooien naar toevallig passerende jeugdspelers, een tegenstander bewust tegen zijn hoofd schoppen, met vuurwerk je eigen huis in brand steken en tot slot nog vele misdragingen op de openbare weg. Hier blijft het echter niet bij. De opsomming had nog veel langer kunnen zijn, want  Mario Balotelli is een recidivist. Vernoemde gebeurtenissen geven een goed beeld van het dwaze gedrag van Malle Mario. Afgelopen weekend verloor Manchester City op bezoek bij Arsenal de aansluiting met Manchester United. Het verschil is inmiddels opgelopen tot acht punten. Na afloop had niemand het over het matige spel van City. Het ging weer eens over de misdragingen van Mario Balotelli. Voor het eerst sprak ook Roberto Mancini harde woorden richting zijn landgenoot. Hoe makkelijk is het, een individu die zich toch nergens wat van aantrekt de schuld geven van een seizoen zonder prijzen. Moeilijker is het schijnbaar om de hand in eigen boezem te steken. Zo ondervond ook Roberto Mancini.

Eindelijk de twijfel voorbij

Het door criticasters omschreven ‘worst Manchester United of the decade’ is na de 0-2 overwinning bij Blackburn Rovers hard op weg een volgende titel op zijn reeds indrukwekkende palmares bij te schrijven. Dat het niet het beste Manchester United van de afgelopen tien jaar is, daar is niet onderuit te komen. Maar het slechtste is het wat mij betreft zeker niet. Wel is het zo dat dit seizoen een aantal spelers in hun ontwikkeling stagneren. Zo is bijvoorbeeld Javier Hernandez na een zeer goed debuutjaar dit seizoen lang niet zo scherp en doeltreffend. Ballen springen te vaak van zijn voet. Ook een speler als Rafael wordt niet beter en het is dan ook niet heel verwonderlijk dat Sir Alex Ferguson een zoektocht is begonnen naar een goede rechtsback. Hij heeft een periode Phil Jones als rechtsachter geprobeerd, maar de beste manager aller tijden heeft al snel geconcludeerd dat de reïncarnatie van Duncan Edwards in de as van het veld zijn energie beter kwijt kan. Uiteraard zijn er ook spelers die zich wel volgens verwachting ontwikkelen. Zo heeft niemand het tegenwoordig nog over Edwin Van der Sar. David de Gea heeft zich na een matige start fantastisch ontwikkeld en zal over niet al te lange tijd absoluut de beste keeper ter wereld worden. Ook Jose Antonio Valencia is na zijn blessure uitermate sterk teruggekomen. Zijn rendement en inzet zijn werkelijk ongekend. Er is echter nog een speler die zich gedurende het seizoen ontzettend goed heeft verbeterd. Johnny Evans heeft het etiket ‘zwakste schakel’ achter zich gelaten.

De Herdgang staat onder leiding van hypocrisie

In de herfst van het vorige jaar maakte Andreas Pereira bekend dat hij op zijn zestiende verjaardag PSV zou verlaten. De op 1 januari geboren Belg met Braziliaanse roots was namelijk opgevallen bij de scouts van Manchester United en kon daar een aantrekkelijk contract tekenen. Een hele verandering voor een puber en zijn gezin. Bij PSV schreeuwden de beleidsmakers dan ook moord en brand. Zoals wel vaker de laatste jaren ging er een jong talent vanuit Nederland naar een Engelse grootmacht zonder dat ze er ook maar iets aan konden doen. Zo jong al een stap maken naar een echte topclub waarvan de grootsheid een talent kan doen afdwalen was absoluut niet verstandig. Zo was in de VI op te merken uit de mond van Marcel Brands(technisch directeur) en in mindere mate Jelle Goes(hoofd jeugdopleiding). Het lijkt allemaal heel nobel wat PSV naar buiten bracht. Je zou bijna denken dat ze een kind in zijn eigen omgeving wil behouden. Dat ze het ‘kind zijn’koesteren. Maar niets is minder waar. Het ging niet om het belang van Andreas Pereira, want PSV is zelf geen haar beter. Zo bleek uit een interessant dossier op de Belgische site Voetbalkrant.com.

De ideale club voor Robin van Persie

Het gaat al een tijd bergafwaarts met Arsenal. Sinds het winnen van de FA Cup in 2005 won het geen enkele prijs meer. Tot overmaat van ramp verloren de Londenaren in de zomer van 2011 Cesc Fabregas en Samir Nasri aan kapitaalkrachtiger ploegen. Het is het lot van een club dat op financieel gebied geen risico wil lopen. Op het allerlaatste moment trok Wenger toch een aantal nieuwe spelers aan. Het bleken echter geen versterkingen, want Arsenal speelt dit seizoen werkelijk dramatisch en is topclub af. Robin van Persie werd gedurende het seizoen met zijn fantastische spel de op twee na belangrijkste man in de club. De belangrijkste is de fysio die Van Persie fit houdt en de andere is de dokter die de fysio van Van Persie fit houdt.

The Busby Babes: Lost, but not forgotten

6 februari 1958, een datum die nooit uit mijn geheugen zal verdwijnen. Elk jaar is 6 februari een dag die maar niet wil opschieten. Het lijkt haast wel of de wijzers van de klok net iets langzamer bewegen dan op een willekeurige dag. Helaas moest ik vanochtend al vroeg op pad waardoor de dag nog langer zou gaan duren. Het was nog geen zeven uur toen ik zittend in de bus het begin van de besneeuwde weilanden in het donker zag liggen. Het was niet de eerste keer vandaag dat mijn gedachten terug gingen naar 6 februari 1958. Vanuit Belgrado was de selectie van Manchester United en de pers op weg naar huis. Het maakte nog een tussenstop in Munchen waar de derde poging om op te stijging fataal bleek te zijn. Na onder andere een boom en een schuur te hebben geraakt kwam het vliegtuig in een besneeuwd weiland tot stilstand. 6 februari 1958 15:04 uur. Van de 43 passagiers overleden er 23. Manchester was in rouw, Engeland was in rouw.

Ik kijk liever naar een gladiator dan naar een toreador

Ik heb het de afgelopen weken echt een serieuze kans gegeven. Volkomen willekeurig bekeek ik diverse wedstrijden in de Primera Division. Hoewel de affiches waarin er sprake was van rivaliteit (Barcelona-Real Madrid en Betis-Sevilla) nog wel te behappen waren kreeg ik in de overige wedstrijden(bijvoorbeeld Villareal-Atletico Madrid of Athletic Bilbao-Real Mallorca) de bevestiging dat het Spaanse voetbal mij niet kan interesseren. Uiteraard ben ik bij mezelf te rade gegaan om te achterhalen waarom het mij niet boeit en al snel kwam ik tot de conclusie dat het de beleving op en naast het veld is . Spanjaarden gaan naar het stadion zoals ze in het verleden massaal naar het stierenvechten gingen. De tribunes zijn weliswaar goed bezet, maar de sfeer is tam. Ze krijgen te zien wat ze willen. Spaanse ploegen spelen hoofdzakelijk op techniek, spelen om duels te ontwijken zoals de toreador met zijn rode doek een stier ontwijkt. Balbezit om het balbezit. Het oogt vaak aanvallend, maar niets is minder waar.

Koerswijziging zorgt voor terugkeer van een verloren zoon

De afgelopen zeven jaar werd Bayern Munchen aan het einde van de competitie vier keer tot kampioen gekroond. In 2007 en 2009 waren het respectievelijk VFB Stuttgart en VFL Wolfsburg die de hegemonie van ‘der Rekordmeister’ wisten te doorbreken. Zij konden het succes echter niet vasthouden, want zij zakten de daaropvolgende jaren volkomen door het ijs. Aan de top blijven blijkt dus toch lastiger dan aan de top komen. Vorig jaar verraste Borussia Dortmund door met fris en aanvallend voetbal de titel op te eisen. Vanuit alle hoeken van het land ontvingen de ‘Schwarz-Gelben’ complimenten voor hun leuke spel, de goede resultaten en het fantastische beleid. Dat Dortmund in tegenstelling tot Stuttgart en vooral Wolfsburg geen eendagsvlieg zou zijn werd door velen als vanzelfsprekend beschouwd. De volksclub was een sleeping giant die tot ontploffing was gebracht door een heel duidelijk beleid. De goed opgezette jeugdopleiding begon zijn vruchten af te werpen(onder andere Gotze) en de transferpolitiek was uitermate succesvol(onder andere Kagawa die voor slechts vier ton werd aangetrokken) De scouting en de technische staf onder leiding van Jurgen Klopp zocht zeer intensief naar jonge hongerige spelers die vooral ook wat hun karakter betreft heel goed bij de club en elkaar zouden passen. Daarnaast werd er een soort plafond ingesteld. Men had geleerd van de periode waarin alles kon. Vorige week veranderde de club plots van koers. Kostte voorheen de komst van bijvoorbeeld Hummels,Subotic,Lewandowski en Barrios per speler zo’n vijf of hooguit zes miljoen euro. Nu werd Marco Reus voor een gigantisch bedrag vastgelegd. Voor maarliefst zeventien miljoen euro keert de verloren zoon komende zomer terug naar Dortmund.

De erfenis van een genie

Toen Sir Alex Ferguson in november 1986 de eerste stappen als manager van Manchester United zette schrok hij zich werkelijk een ongeluk. Onder zijn voorganger, de zeer flamboyante Ron Atkinson, was er in de selectie een cultuur ontstaan waarbij de pub de plaats van spelershome had overgenomen. Bier was het belangrijkste ingredient om tot sportieve prestaties te komen. Dat dit niet de juiste manier was bleek aan het gebrek aan die zelfde sportieve prestaties. Het was Ferguson dan ook een doorn in het oog. Hij besloot dat het anders moest en wist de leidinggevenden van de ‘afdeling bier’ Paul McGrath en Norman Whiteside aan andere clubs te slijten. Supporters namen het de Schot niet in dank af, want het duo was uitermate populair. Het waren spelers waarin de hardwerkende man van de straat zich herkende. Hard werken als het moet. Hard drinken als het kan. Ze waren aanraakbaar. Alex Ferguson introduceerde een nieuwe regel: in elk gebouw dat de club bezat was het nuttigen van alcohol verboden. Tot het najaar van 1992 wist hij dit verbod met strenge hand te handhaven.