Over Manchester United spreek ik altijd in de wij-vorm

Als klein kereltje was ik wat voetbal betreft erg beïnvloedbaar. Was een familielid die ik erg graag mocht voor Feyenoord dan was ik dat ook. Of als een vriendje toevallig voor De Graafschap was, dan vond ik die club weer helemaal geweldig. Het was absoluut niet omdat die clubs nu zo succesvol waren. Toen ik twaalf jaar was gingen we met de klas een paar dagen op schoolreis. Het was begin november 1994 dat wij in een herberg vlakbij Hoenderloo bivakkeerden. Op donderdag mochten we onder begeleiding het dorp in. Naar het schijnt keek ik op heel jonge leeftijd alle sportuitslagen tot in detail na, onthoudde ik ze bewust en noteerde werkelijk alles. Het was dan ook niet gek dat ik een kiosk binnenliep en de sportkatern van de krant bekeek. Daar gebeurde iets wat mij voor altijd heeft beïnvloed.

Tussen de verschillende statistieken zag ik namelijk het volgende staan; FC Barcelona 4-Manchester United 0 . Een heel raar gevoel bekroop mij, het raakte me. Ik had weleens van Manchester United gehoord en vond de klank van de naam altijd al prachtig. Deze uitslag maakte mij plots verdrietig al wist ik niet goed waarom. Toen ik vervolgens in een kort artikel las dat Barcelona de Engelsen had vernederd werd ik zelfs van binnen kwaad. Vernederd door het toen al door vrijwel heel Nederland zo geliefde Barcelona. Ik besloot Manchester United nadrukkelijker te volgen, maar in de tijd dat internet nog niet aanwezig was kon dat nog niet zo uitgebreid als tegenwoordig. Het bleef dus beperkt tot kranten lezen en samenvattingen op de BBC bekijken. Op het Europees Kampioenschap van 1996 maakte de Tsjech Karel Poborsky met een weergaloze lob een fantastisch doelpunt tegen Portugal. De dagen erna wilde ik op de trapveldjes vervolgens Poborsky zijn. Andere jongens waren Shearer, Bergkamp of Ginola, ik was Karel Poborsky. Na het toernooi verkaste Poborsky van Sparta Praag naar Manchester United en toen wist ik het helemaal zeker. Als een club waar ik een bepaald gevoel bij heb zo’n mooie speler aantrekt moet het ook wel een mooie club zijn. Manchester United is mijn voetbalclub en zo voelt dat ook. Ik heb sympathie voor een Duitse en een Italiaanse club, maar Manchester United gaat veel verder dan sympathie. Ook bleef ik mij storen aan het kleinerende gedrag van Barcelona, maar doordat ik het Spaanse voetbal niet op de voet volg werd de irritatie al snel minder.

Zaterdag avond stonden Barcelona en Manchester United weer tegenover elkaar. Voor mij was de Champions League niet het belangrijkste dit seizoen. De negentiende landstitel was voor iedereen die Manchester United lief heeft de grootste prioriteit. Eindelijk hebben we het aantal landskampioenschappen van rivaal Liverpool overtroffen. Een paar uur voor het eerste fluitsignaal zou klinken was er toch een apart gevoel en begon het toch te kriebelen. Natuurlijk, een Champions League winnen zou fantastisch zijn. Voor de stoppende Van der Sar, voor manager Sir Alex Ferguson en voor materiaalman Albert Morgan, maar voor mij omdat het een tegenstander betrof die mijn club niet nog eens mocht gaan vernederen. Ik vreesde een vernedering, ik hoopte op een zege.

Zodra de tv uitzending op Nederland 3 begon ging ik er eens goed voor zitten om mijn club daar waar mogelijk te steunen. Echter nam de irritatie al snel de overhand. Studio Sport werkte lekker mee door met Henk ten Cate en Ronald Koeman twee Barcelona kenners in de uitzending te hebben. Waarom geen Nederlandse ex-Manchester United  speler als Jaap Stam, Raimond van de Gouw of Arnold Muhren? Een Frank Snoeks die als commentator al heel snel zijn objectiviteit liet varen en vervolgens molesteert Messi na zijn doelpunt een microfoon. Had Rooney dit gedaan dan werd hier weer schande over gesproken. De imagofabriek van Barcelona doet iets goed, want er zijn zo ongelovelijk veel mensen die er schinbaar intrappen. Dat Abidal de beker in ontvangst mocht nemen was vooraf natuurlijk van hogerhand geregisseerd en werd door de analisten uitvoerig besproken. Dat Messi een microfoon vernielt en het Barcelona team het net van een doel afknipt wordt niet besproken of zelfs met de mantel der liefde bedekt.

Al met al was het dus een frustrerend avondje, maar ik legde me er al snel bij neer. Ik had het namelijk al zien aankomen. Het op vijf meter meerdere keren de bal naar dezelfde persoon terugspelen om zo de tegenstander te kleineren. Manchester United spelers die de Barcelona spelers,uit vrees voor een gemakkelijke valpartij en de daarbij horende vrije trap, nog niet eens durfden aan te wijzen. Een vernedering was gisteren een te groot woord. We deden ons best, al speelden we onder ons niveau. We hebben als ik objectief naar het aantal kansen kijk terecht verloren. Ik kan het niet anders maken dan het is.

Het maakt mijn gevoel voor Manchester United alleen maar sterker. Manchester United is en blijft mijn club. Als we winnen, maar helemaal als we verliezen!!