Normaliter kijk ik zelden naar een wedstrijd van Jong Oranje. Het was dan ook heel toevallig dat ik gisteren tijdens het zappen Jong Bulgarije- Jong Oranje op mijn beeldscherm zag verschijnen. Aangezien er geen goed alternatief voor handen was besloot ik toch nog een tijd te kijken. Ik was namelijk benieuwd welke spelers er boven uit zouden steken en in de toekomst een stap kunnen zetten naar het grote Oranje. Hoewel Leroy Fer al zachtjes op de deur van Bert van Marwijk klopt, zag ik twee spelers die op, weliswaar niet al te korte, termijn een oproep kunnen verwachten. Niet omdat ze nu al een dragende kracht zijn in Jong Oranje, maar wel doordat ik zie dat er nog genoeg rek in beide spelers zit. Bovendien zijn het talenten die de drang hebben zichzelf te verbeteren. Spelers als Phillip Cocu en Jaap Stam hebben in het verleden bewezen dat je daarmee een mooie carriere kan opbouwen
Van een Nederlandse verdediger wordt doorgaans verwacht dat hij een spits kan uitschakelen, een tegenstander kan uitspelen, een pass over dertig meter nauwkeurig kan versturen en het liefst nog een flink aantal doelpunten op zijn naam kan schrijven. Als je hier niet aan voldoet, zoals Joris Mathijsen, dan is de waardering al snel ver te zoeken. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat Jaap Stam pas in een vrij laat stadium door het profvoetbal werd erkend. Nederland kent in Bram Nuytinck wederom een sobere verdediger die een spits negentig minuten lang kan elimeneren. Een verdediger die niet de moeilijke oplossing zoekt. Iemand die zich bezig houdt met de belangrijkste taak die hij behoort te hebben; zonder over de schreef te gaan de tegenstander het aanvallen te beletten. Als bonus heeft hij daarnaast dat hij aanvallend kopsterk is waardoor hij elk jaar zijn doelpuntjes meepikt. De in Malden geboren Nuytinck is de afgelopen jaren langzaam maar zeker een vaste waarde geworden bij zijn club NEC. In januari was er zeer concrete belangstelling voor hem. Het Spaanse Osasuna was er met de Nijmeegse club al uit. Echter gaf Nuytinck te kennen dat hij zich nog niet klaar achtte voor een nieuwe werkomgeving, laat staan het buitenland. Als Nuytinck zijn goede ontwikkeling dit seizoen weet te bevestigen dan denk ik dat hij volgend jaar wel toe is aan een hoger niveau. Opvolger van Wisgerhof,Vlaar of Bouma? Het zou zomaar kunnen.
Maar wie mij gisteren vooral opviel was Marco van Ginkel. De nog maar 18-jarige veelzijdige middenvelder is een lust voor het oog. Eigenlijk is hij een combinatie van Rafael van der Vaart en Phillip Cocu. Hij heeft een uitstekende techniek, kent een aanstekelijke werkethiek en kan als geen ander fantastisch ‘tussen de linies’ spelen. In de soms hectische omgeving van Vitesse blijft hij zowel op als naast het veld al opvallend rustig. Misschien is dat ook niet heel vreemd, want hij speelt immers al vanaf zijn zevende in de jeugdploegen van ‘Hollywood aan de Rijn’ en is dus al wel het één en ander gewend. Ik ben erg gecharmeerd van deze talentvoller speler. Hij straalt overduidelijk plezier uit en heeft de intrinsieke motivatie om te verbeteren. Talent alleen is niet genoeg. Zowel Nuytinck als Van Ginkel beseffen dit als geen ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten