Ik kijk liever naar een gladiator dan naar een toreador

Ik heb het de afgelopen weken echt een serieuze kans gegeven. Volkomen willekeurig bekeek ik diverse wedstrijden in de Primera Division. Hoewel de affiches waarin er sprake was van rivaliteit (Barcelona-Real Madrid en Betis-Sevilla) nog wel te behappen waren kreeg ik in de overige wedstrijden(bijvoorbeeld Villareal-Atletico Madrid of Athletic Bilbao-Real Mallorca) de bevestiging dat het Spaanse voetbal mij niet kan interesseren. Uiteraard ben ik bij mezelf te rade gegaan om te achterhalen waarom het mij niet boeit en al snel kwam ik tot de conclusie dat het de beleving op en naast het veld is . Spanjaarden gaan naar het stadion zoals ze in het verleden massaal naar het stierenvechten gingen. De tribunes zijn weliswaar goed bezet, maar de sfeer is tam. Ze krijgen te zien wat ze willen. Spaanse ploegen spelen hoofdzakelijk op techniek, spelen om duels te ontwijken zoals de toreador met zijn rode doek een stier ontwijkt. Balbezit om het balbezit. Het oogt vaak aanvallend, maar niets is minder waar.

Koerswijziging zorgt voor terugkeer van een verloren zoon

De afgelopen zeven jaar werd Bayern Munchen aan het einde van de competitie vier keer tot kampioen gekroond. In 2007 en 2009 waren het respectievelijk VFB Stuttgart en VFL Wolfsburg die de hegemonie van ‘der Rekordmeister’ wisten te doorbreken. Zij konden het succes echter niet vasthouden, want zij zakten de daaropvolgende jaren volkomen door het ijs. Aan de top blijven blijkt dus toch lastiger dan aan de top komen. Vorig jaar verraste Borussia Dortmund door met fris en aanvallend voetbal de titel op te eisen. Vanuit alle hoeken van het land ontvingen de ‘Schwarz-Gelben’ complimenten voor hun leuke spel, de goede resultaten en het fantastische beleid. Dat Dortmund in tegenstelling tot Stuttgart en vooral Wolfsburg geen eendagsvlieg zou zijn werd door velen als vanzelfsprekend beschouwd. De volksclub was een sleeping giant die tot ontploffing was gebracht door een heel duidelijk beleid. De goed opgezette jeugdopleiding begon zijn vruchten af te werpen(onder andere Gotze) en de transferpolitiek was uitermate succesvol(onder andere Kagawa die voor slechts vier ton werd aangetrokken) De scouting en de technische staf onder leiding van Jurgen Klopp zocht zeer intensief naar jonge hongerige spelers die vooral ook wat hun karakter betreft heel goed bij de club en elkaar zouden passen. Daarnaast werd er een soort plafond ingesteld. Men had geleerd van de periode waarin alles kon. Vorige week veranderde de club plots van koers. Kostte voorheen de komst van bijvoorbeeld Hummels,Subotic,Lewandowski en Barrios per speler zo’n vijf of hooguit zes miljoen euro. Nu werd Marco Reus voor een gigantisch bedrag vastgelegd. Voor maarliefst zeventien miljoen euro keert de verloren zoon komende zomer terug naar Dortmund.

De erfenis van een genie

Toen Sir Alex Ferguson in november 1986 de eerste stappen als manager van Manchester United zette schrok hij zich werkelijk een ongeluk. Onder zijn voorganger, de zeer flamboyante Ron Atkinson, was er in de selectie een cultuur ontstaan waarbij de pub de plaats van spelershome had overgenomen. Bier was het belangrijkste ingredient om tot sportieve prestaties te komen. Dat dit niet de juiste manier was bleek aan het gebrek aan die zelfde sportieve prestaties. Het was Ferguson dan ook een doorn in het oog. Hij besloot dat het anders moest en wist de leidinggevenden van de ‘afdeling bier’ Paul McGrath en Norman Whiteside aan andere clubs te slijten. Supporters namen het de Schot niet in dank af, want het duo was uitermate populair. Het waren spelers waarin de hardwerkende man van de straat zich herkende. Hard werken als het moet. Hard drinken als het kan. Ze waren aanraakbaar. Alex Ferguson introduceerde een nieuwe regel: in elk gebouw dat de club bezat was het nuttigen van alcohol verboden. Tot het najaar van 1992 wist hij dit verbod met strenge hand te handhaven.