Over Manchester United spreek ik altijd in de wij-vorm

Als klein kereltje was ik wat voetbal betreft erg beïnvloedbaar. Was een familielid die ik erg graag mocht voor Feyenoord dan was ik dat ook. Of als een vriendje toevallig voor De Graafschap was, dan vond ik die club weer helemaal geweldig. Het was absoluut niet omdat die clubs nu zo succesvol waren. Toen ik twaalf jaar was gingen we met de klas een paar dagen op schoolreis. Het was begin november 1994 dat wij in een herberg vlakbij Hoenderloo bivakkeerden. Op donderdag mochten we onder begeleiding het dorp in. Naar het schijnt keek ik op heel jonge leeftijd alle sportuitslagen tot in detail na, onthoudde ik ze bewust en noteerde werkelijk alles. Het was dan ook niet gek dat ik een kiosk binnenliep en de sportkatern van de krant bekeek. Daar gebeurde iets wat mij voor altijd heeft beïnvloed.

De schoonheid van het doelpunt

De geslaagde omhaal van Wayne Rooney tegen stadgenoot Manchester City . Een afgemeten lob na een oneindig lijkende rush van Theo Janssen in de topper tegen PSV en de volley van Marco van Basten tijdens de EK finale van 1988. Stuk voor stuk zijn het doelpunten die door diverse kenners als ‘prachtig’ zijn bestempeld.

Onlangs had ik met iemand een interessante discussie waarbij de vraagstelling was wat nu echt een mooi doelpunt is. Hij beoordeelde een doelpunt vooral op technische argumenten. Hoewel ik natuurlijk de uitvoering niet kan ontzien is voor mij een doelpunt meer dan een briljante ingeving waarbij het lichaam precies doet wat het hoofd en het hart wil. Factoren als de tegenstander, het moment van scoren, de ambiance en de belangen hebben voor mij nog grotere invloed als ik een doelpunt zou moeten beoordelen . Maar de belangrijkste die ik nog vergeet is het verhaal van het doelpunt. Tijdens de discussie gebruikte ik enkele voorbeelden om duidelijk te maken hoe mooi of triest het verhaal achter het doelpunt een goal kan kleuren.