De schoonheid van het doelpunt

De geslaagde omhaal van Wayne Rooney tegen stadgenoot Manchester City . Een afgemeten lob na een oneindig lijkende rush van Theo Janssen in de topper tegen PSV en de volley van Marco van Basten tijdens de EK finale van 1988. Stuk voor stuk zijn het doelpunten die door diverse kenners als ‘prachtig’ zijn bestempeld.

Onlangs had ik met iemand een interessante discussie waarbij de vraagstelling was wat nu echt een mooi doelpunt is. Hij beoordeelde een doelpunt vooral op technische argumenten. Hoewel ik natuurlijk de uitvoering niet kan ontzien is voor mij een doelpunt meer dan een briljante ingeving waarbij het lichaam precies doet wat het hoofd en het hart wil. Factoren als de tegenstander, het moment van scoren, de ambiance en de belangen hebben voor mij nog grotere invloed als ik een doelpunt zou moeten beoordelen . Maar de belangrijkste die ik nog vergeet is het verhaal van het doelpunt. Tijdens de discussie gebruikte ik enkele voorbeelden om duidelijk te maken hoe mooi of triest het verhaal achter het doelpunt een goal kan kleuren.

s’Avonds dacht ik terug aan dit gesprek en er bleef bij mij nog één doelpunt hangen. Een doelpunt die bij het grote publiek niet bekend is, maar die ik nooit zal vergeten. Eerlijk gezegd schaamde ik me ervoor dat ik het niet als één van de voorbeelden had gebruikt. Het is inmiddels alweer een tijd geleden. In de D2 van de plaatselijke voetbalclub werd een gebrekkige kwaliteit ruimschoots gecompenseerd door een enorme gezelligheid. Vlak voor de winterstop zou plaatsvinden sloeg het noodlot echter toe. De gezelligheid verdween na een trieste gebeurtenis. Thomas was een jongen die niet overliep van talent. Als linkshalf ontbrak het hem nooit aan plezier en inzet, maar een beslissende voorzet geven of zelfs een doelpunt scoren was teveel gevraagd. Bij een verkeersongeluk verloor Thomas zijn vader en hoewel het team wel gewend was aan nederlagen, was dit verlies ondraaglijk. Onder begeleiding van ouders bezochten veel jongens de begrafenis om zo hun teamgenoot te ondersteunen. Het duurde een behoorlijke tijd voordat de gezelligheid terugkeerde. Thomas kon het lange tijd niet opbrengen om weer te gaan voetballen, maar bij de start van het nieuwe seizoen was hij er weer. Er was slechts één jongen naar een hoger team vertrokken, maar verder was het team intact gebleven. Tijdens het eerste oefenwedstrijdje op het nieuwe seizoen keken we met nog een kwartier te gaan tegen een kansloze achterstand aan. Maar uit het niets scoorden we toch een tegentreffer. Na een scrimmage die ik tot op heden zelden heb gezien was het wonderbaarlijk Thomas die met zijn nog zwakkere rechter been het beslissende tikje gaf. Het team ontplofte, want wat gunden wij het onze teamgenoot. Het leek wel of wij wereldkampioen waren geworden en de gastheren keken dan ook erg verbaasd hoe wij zo’n lelijk doelpunt bij zo’n achterstand zo uitgebreid konden vieren. Maar voor mij was het duidelijk. Dit was een schoonheid van een doelpunt!