6 februari 1958, een datum die nooit uit mijn geheugen zal verdwijnen. Elk jaar is 6 februari een dag die maar niet wil opschieten. Het lijkt haast wel of de wijzers van de klok net iets langzamer bewegen dan op een willekeurige dag. Helaas moest ik vanochtend al vroeg op pad waardoor de dag nog langer zou gaan duren. Het was nog geen zeven uur toen ik zittend in de bus het begin van de besneeuwde weilanden in het donker zag liggen. Het was niet de eerste keer vandaag dat mijn gedachten terug gingen naar 6 februari 1958. Vanuit Belgrado was de selectie van Manchester United en de pers op weg naar huis. Het maakte nog een tussenstop in Munchen waar de derde poging om op te stijging fataal bleek te zijn. Na onder andere een boom en een schuur te hebben geraakt kwam het vliegtuig in een besneeuwd weiland tot stilstand. 6 februari 1958 15:04 uur. Van de 43 passagiers overleden er 23. Manchester was in rouw, Engeland was in rouw.
Ik ben de dertig nog niet gepasseerd dus heb ik die bewuste datum natuurlijk niet in levende lijve meegemaakt. Desalniettemin voelt het wel zo. Ik heb er veel boeken over gelezen zodat ik in detail weet wat er gebeurd is voor,tijdens en na de ramp. De fantastische wedstrijd in Belgrado, de heldendaden van doelman Harry Gregg die met gevaar voor eigen leven het brandende wrak in sprong om levens te redden, het overlijden van de babes waarbij vooral het overlijdensbericht van Duncan Edwards als een bom in de harten van de voetballiefhebbers sloeg, en het wekenlange gevecht van Matt Busby die bij terugkomst om tien jaar vroeg, Tien jaar om de club weer aan de Europese top te brengen. Exact tien jaar later won het voor het eerst de Europa Cup 1. Het is inmiddels alweer een aantal jaar geleden dat ik het museum op Old Trafford bezocht. Het was niet de grote prijzenkast of de immense lijst met grote spelers die het meeste indruk maakte. Het was de ‘Munich disaster room’ die mij nog dichter bij de club bracht. De zwart-wit beelden van de ramp waren huiveringwekkend, de karakteristieke stem van de verslaggever en het ‘Holding back the years’ van Simply Red na afloop van de reportage zorgde voor kippenvel. De afgelopen jaren heb ik Sir Bobby Charlton tijdens een zeldzaam interview over die ramp, zijn jongens en de jaren erna horen praten. Ik hoor hoe moeilijk hij het nog steeds vindt, ik zie hoe hij nog steeds worstelt met het feit dat hij het wel heeft mogen overleven en ‘Big Dunc’ en de anderen niet. Wie Bobby Charlton hoort praten over de ramp ziet hem die hel telkens opnieuw beleven. De voornaamste reden ook waarom hij er zelden over wil spreken.
Gisteren speelde Manchester United op bezoek bij Chelsea een op het oog uitzichtloze wedstrijd. Direct na rust liep de thuisploeg uit naar een 3-0 voorsprong. Het leek vanaf dat moment wel dat de spirit van de Busby Babes op Stamford Bridge aanwezig was. Onder aanvoering van, de moderne Duncan Edwards, Wayne Rooney vocht de ploeg zich terug naar een verdiend gelijkspel. Net als op 5 februari 1958 speelde de ploeg zich naar een 3-3 gelijkspel. Het kan haast geen toeval zijn geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten