Het door criticasters omschreven ‘worst Manchester United of the decade’ is na de 0-2 overwinning bij Blackburn Rovers hard op weg een volgende titel op zijn reeds indrukwekkende palmares bij te schrijven. Dat het niet het beste Manchester United van de afgelopen tien jaar is, daar is niet onderuit te komen. Maar het slechtste is het wat mij betreft zeker niet. Wel is het zo dat dit seizoen een aantal spelers in hun ontwikkeling stagneren. Zo is bijvoorbeeld Javier Hernandez na een zeer goed debuutjaar dit seizoen lang niet zo scherp en doeltreffend. Ballen springen te vaak van zijn voet. Ook een speler als Rafael wordt niet beter en het is dan ook niet heel verwonderlijk dat Sir Alex Ferguson een zoektocht is begonnen naar een goede rechtsback. Hij heeft een periode Phil Jones als rechtsachter geprobeerd, maar de beste manager aller tijden heeft al snel geconcludeerd dat de reïncarnatie van Duncan Edwards in de as van het veld zijn energie beter kwijt kan. Uiteraard zijn er ook spelers die zich wel volgens verwachting ontwikkelen. Zo heeft niemand het tegenwoordig nog over Edwin Van der Sar. David de Gea heeft zich na een matige start fantastisch ontwikkeld en zal over niet al te lange tijd absoluut de beste keeper ter wereld worden. Ook Jose Antonio Valencia is na zijn blessure uitermate sterk teruggekomen. Zijn rendement en inzet zijn werkelijk ongekend. Er is echter nog een speler die zich gedurende het seizoen ontzettend goed heeft verbeterd. Johnny Evans heeft het etiket ‘zwakste schakel’ achter zich gelaten.
Blessureleed van anderen zorgde er voor dat Johnny Evans dit seizoen bij Manchester United uitgroeide tot de centrale verdediger met de meeste speelminuten. Johnny is een speler die na enkele verhuurperioden voor twijfel bleef zorgen. De technische staf behandelde hem weliswaar als volwaardig speler van de selectie, maar deed er ondertussen alles aan om hem maar niet te hoeven opstellen. ‘Een injectie bij een andere verdediger of Michael Carrick een linie laten zakken zodat Evans niet hoeft te spelen? Vooruit, laten we het maar doen’. Dit keer was er geen ontkomen aan. Tot mijn verbazing zag ik de afgelopen weken, zowel in topduels als tegen mindere tegenstanders, een Johnny Evans zoals ik hem nog nooit heb gezien. Het blijft als je naar zijn uiterlijk kijkt een speler die in elk willekeurig winkelcentrum geen starende mensen zal zien. Johnny is een ‘unsung hero’. Dat er in tegenstelling tot De Gea en Valencia behoudens een korte lofzang van Alan Shearer weinig aandacht werd besteed aan Evans was dus niet vreemd. Sinds kort beschikt Manchester United dan eindelijk over een Johnny zonder twijfel. Hij is plotseling zó zelfbewust geworden. In de duels, in het positioneren en in balbezit. Wat dat laatste betreft zag ik hem zelfs passes geven waar Paul Scholes patent op heeft. Hoewel hij aan de bal eindelijk rust uitstraalt bijt hij in de richting van zijn medespelers van zich af. Dat had ik nooit verwacht. Johnny was altijd zo’n jongetje dat in de klas gepest werd, een makkelijke prooi om uit te kafferen. De laatste weken zie ik hem echter corrigerend optreden. Dekt Rafael zijn tegenstander niet kort genoeg, dan roept Johnny hem tot de orde. En vergeet Ryan Giggs zijn defensieve taken dan spreekt Johnny zelfs de clubicoon aan.
De twijfel is uit Johnny verdwenen. Johnny is de twijfel voorbij. Niet alleen bij Johnny, want de technische staf en clubleiding verlengden vorige week zijn contract. Bij het zien van de opstelling heb ik ook geen twijfels meer. Johnny is eindelijk een verdediger geworden die zijn mannetje staat. Vidic en Evans. Dat wordt volgend seizoen een mooi koppel. Zonder twijfel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten