Afscheid van een fantastisch acteur

Gisteren was er de laatste speeldag in de Serie A. De laatste keer ook dat de supporters een aantal oude strijders konden bewonderen of verafschuwen. Bij AC Milan is er op dit moment een behoorlijk grote uittocht aan ervaren spelers. Allessandro Nesta, Gennaro Gatusso, Mark van Bommel, Clarence Seedorf en Filippo ‘Pippo’ Inzaghi zoeken hun heil elders of houden het helemaal voor gezien. De meeste spelers werden door vriend en vijand gerespecteerd. Pippo Inzaghi was echter een voetballer die weliswaar door eigen supporters werd omarmt, maar bij alle andere voetballiefhebbers voor veel irritatie zorgde. Ik ben nooit een supporter geweest van Juventus of  Milan. Desalniettemin heb ik ontzettend kunnen genieten van Pippo. Niet alleen op zijn hoogtepunt, maar juist ook toen het kaarsje bij hem langzaam doofde. De afgelopen seizoenen was hij lang niet zo belangrijk geweest voor de Rossoneri als de anderen die dit jaar afscheid nemen. Iedereen wist dat, behalve Pippo zelf. Die heeft nog steeds de overtuiging dat hij tot de beste spitsen ter wereld behoort.

De vroegere topspits nam gisteren afscheid in stijl door tegen het kleine Novara een doelpunt te scoren. Ik heb het doelpunt nog niet eens gezien, maar dat hoeft ook niet. Ik weet al dat het geen afstandschot is van 25 meter, of een slalom waarbij hij vier tegenstanders het bos in stuurt. Pippo was een meester in het maken van het lelijke doelpunt. Zo zal het ook gisteren zijn gegaan. Normaal verafschuw ik spelers die om kaarten vragen, provoceren, zuigen en overdrijven. Maar voor Pippo maak ik toch echt een uitzondering. Ik besef dat ik daarin behoorlijk alleen zal staan, maar dat is dan maar zo. Pippo is eigenlijk helemaal niet als voetballer geboren. Tuurlijk, hij heeft heus wel kwaliteiten. Anders speel je niet van 1997 tot 2012 voor de Italiaanse grootmachten Juventus en AC Milan. Toch stonden er bij de aftrap van zijn wedstrijden nooit elf voetballers op het veld. Nee, het waren tien voetballers en één acteur. Want dat is wat Pippo eigenlijk altijd is geweest en altijd zal blijven. Het verschil met spelers die zich net als hem gedragen en waar ik me wel aan kon ergeren was dat die voetballers probeerden te acteren. Pippo niet, die wás gewoon acteur. Ik hield daar wel van, die overdreven emoties waarin Pippo zelf dusdanig in ging geloven dat zelfs ik er in ging geloven. Wel met een enorme knipoog en een gigantische glimlach.

Als verdediger van de tegenpartij wist je wat je te wachten stond. Was Filippo Inzaghi de tegenstander dan wist je dat je geen voetballer moest uitschakelen. Je kreeg een acteur tegenover je. Het was nog het ergste als hij op de meest lelijke manier wist te scoren. Hij juichte dan alsof hij zojuist het mooiste en belangrijkste seizoen aller tijden had gemaakt. Daarom deed je er als verdediger aan om dat hoe dan ook te voorkomen. Desnoods ten koste van een strafschop. Liever Zidane laten juichen dan Pippo. Ik ga hem missen die Pippo. Niet als fantastische voetballer, wel als fantastisch acteur. Bang voor het zwarte gat hoeft hij niet te zijn, want er is vast wel een regisseur die het in hem ziet zitten. Zo niet, dan is er altijd nog een plekje in de Italiaanse politiek.